het uur der waarheid

toen hij de stad introk
                                    gejuich alom
palmtakken zwaaiden
                                    zongen van verrukking
een ezel
zag de meute              dronken van verlangen
                                    vierde zij wat nu begon

van verre kwamen een paar vreemdelingen
zoekers naar zin
een smal pad om te gaan
‘het uur der waarheid is nu aangebroken’
sprak de dichter
het klonk wat zonderling
‘alleen de graankorrel die sterft, geeft vrucht
wie ademt moet zich durven laten gaan’
men hoorde het rommelen in de lucht

inzicht breekt soms door
als een donderslag
maar het vertrouwde
laat men niet graag los
       de grote voetafdruk
       het winstbejag

peter vermaat