De wadden

ik sta alleen bij ’t uitgestrekte water
de geur van zilt de wolken schuimend hoog
in ’t ruisen van de wind hoor ik de stilte
’t gekrijs van honderd meeuwen het gesnater

de kustzee kabbelt tegen het basalt
waar ik een voet zet wijken vogels en
ik aarzel, buig voor de kanoet en kluut
de bonte piet zoekt kokkels op het wad

er is veel lust doch groter lijkt de rust
gejaagd is niets de zee kent hier zijn tijd
van eb van vloed, en sterven geeft nog leven

tegen de zeekraal een karkas van een
meeuw, aangevreten wordt zij niet vergeten
maar zacht omsloten door ’t opkomend tij

peter vermaat

Een gedicht uit:
Gebroken akkers en slauerhoffs weemoed ›