apocalyps

het lijkt alsof een vaalgroen paard
in draf
over de wereld gaat

op zijn rug
de grauwe man met zijn kapotte zeis
hij grijnst zijn tanden zwart

hij maait
               lukraak
voor hem is alles kaf

is dit het voorspel van een muiterij?
razende winden bulderende zeeën

plots voelt een zeiler zich belaagd door orka’s
ontsporen virussen onderhuids

de mens
                niet langer is hij een zonnekoning

maar een twijgje
op de stroom van het heelal
                                              dat uitdijt
       wegstervende golven van een gong
       sterrennevels      zonder      woning

de mens
zijn heimwee blijft
                              naar een droom
                              al half vergeten
maar het paard loopt zonder toom

                       normaal is niets

                                                   of toch?

er strijkt een reiger naast de sloot

peter vermaat