ze had van jongs af aan al oog
voor ’t kleine
om zich heen
dwarrelende vlokken sneeuw
en letters
fijn getekend
in de boter
een kale boom
haar lust tot aan het einde
in ’t bildt zag men in haar
een spaanse schone
voor wie de ijsvloer niet was weggelegd
die geen kras verdroeg
op ijs noch ziel
zij
herkende kinderen als oude dromen
door regen zon en wind graag op de fiets
de ganzen achterna
de wijde blik
wat lessen
in een dagboek neergeschreven
maar tegelijk de zorg
bij dichte mist
het vasthouden aan háár manier van leven
tot die zucht
in het laatste ogenblik
peter vermaat